Ondertussen in de pers …
|
|
|
|
|
Bron: Vrij Nederland 'We leven in een borderline-maatschappij'
Foto's: Jimmy Kets
Bestseller-psychiater Dirk De Wachter past de negen criteria van borderline toe op de hedendaagse, zieke maatschappij.
Door Tomas Vanheste
Wat zegt het over onze zuiderburen dat ’s lands meest spraakmakende cultuurcriticus op dit moment een psychiater is? Is hun samenleving soms ziek? Dat is precies wat Dirk De Wachter betoogt in Borderline Times. In
zijn boek past het diensthoofd gezinstherapie bij het Universitair
Psychiatrisch Centrum van de Universiteit Leuven de negen criteria van
borderline toe op de hedendaagse samenleving. En die voldoet uitstekend aan
de diagnose, betoogt de professor. Niet alleen in het Belgische absurdistan,
maar in de gehele westerse consumptiemaatschappij.
Zijn
felle boodschap vindt een gretig gehoor. Na een imposante reeks
mediaoptredens van de psychiater, onder andere bij de Nerdsessies, de
Belgische variant van De Wereld Leert Door, is Borderline Times geklommen tot de eerste plaats in de
non-fictie-toptien van De Standaard. En dat terwijl het is uitgegeven bij
Lannoo Campus, een uitgeverij die normaliter een kleine, wetenschappelijke
niche bedient.
Hoezo is de wereld vol bekommernis en zijn we niet gelukkig?
Zowel Nederland als België staat in de top van de geluksstatistieken.
Wat
is daarvan de verklaring?
Welk idee uit de antipsychiatrie probeert u te redden?
Michel
Houellebecq
|
|
Bron: De Morgen, 23 jan 2013 "Ongelijkheid verklaart de crisis, neoliberalen zeggen het zelf"− 23/01/13, 08u15
Alle hoekstenen van het neoliberalisme kwamen de laatste maanden onder vuur te liggen. Ook door internationale instellingen zelf Het IMF en co. beginnen schoorvoetend af te zien van hun liberale dogma's, maar aanhoudende en bijkomende progressieve druk blijft hard nodig, zeggen Ferdi De Ville en Sacha Dierckx. Beiden zijn verbonden aan de Vakgroep Politieke Wetenschappen van de Universiteit Gent en actief bij Poliargus. Vandaag
gaat in Davos het World Economic Forum (WEF) van start, zeg maar de
jaarlijkse bijeenkomst van de rijken en machtigen der aarde. Dat WEF was
jarenlang een fabriek voor de belangrijkste neoliberale dogma's: vrijmaking
van de kapitaals- en handelsmarkten, financiële liberalisering,
arbeidsmarktflexibilisering, privatisering, enzovoort. Af en toe klinkt er nu
ook al een ander geluid: het WEF stelde onlangs in het Global Risk-rapport
dat inkomensongelijkheid het grootste risico vormt voor de komende tien jaar.
|
Bron: Psychology Today, 25 jan 2013Happiness Versus Living a Life With MeaningIn our hot pursuit of happiness, are we losing the meaning in our lives? Published on January 25, 2013 by Rosemary K.M. Sword in The Time Cure
Finding balance in life can be difficult, but it is essential.
“We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their creator with certain unalienable Rights that among these are Life, Liberty, and the Pursuit of Happiness”, so wrote Thomas Jefferson in the Constitution of the United States. Fast-forward 225 years to 2013…In our hot pursuit of happiness, have we lost the “meaning” in our lives? All indications are a resounding “Yes.” Jefferson was likely contrasting a life of happiness rather than one filled with the suffering that our early forbearers had to endure just to survive. But for most of us these days survival is taken for granted. In Emily Esfahani Smith’s fascinating article, “There is More To Happiness than Being Happy” (http://www.theatlantic.com/health/archive/2013/01/theres-more-to-...), she reports, “While happiness is an emotion felt in the here and now, it ultimately fades away, just as all emotions do; positive affect and feelings of pleasure are fleeting. The amount of time people report feeling good or bad correlates with happiness but not at all with meaning. Meaning, on the other hand, is enduring. It connects the past to the present to the future.” We wholeheartedly agree, and now we are devoting our professional careers to helping to make that a reality shared by as many people as possible. The Pursuit of Happiness From a modern perspective, in the days of yore, it didn’t take much to make someone happy: Freedom to worship however they wanted – or not, the right to bear arms in order to protect themselves from the French and the British – especially since there was no real militia, a roof over their head, food to eat, wood for a fire, maybe a little money from selling crafts made on the side. These things that we take for granted today were huge for the people who founded our country. Today, like yesterday, we are happy when our needs, wants and desires mesh. But the pursuit of happiness has become connected to what might be termed “selfish” behavior. In our consumer-driven society, it takes ever more goodies to make us happy. And happiness is, as mentioned above, fleeting. It is present-centered, present hedonism. The pursuit of happiness is, in effect, being a “taker.” The Search for Meaning In a new study in the Journal of Positive Psychology (to be published this year) researchers discovered that while negative events may decrease happiness, paradoxically they may increase the meaning in life. Traumaticor emotional experiences can build character and teach us hard lessons that make us more compassionate and give us a deeper understanding of ourselves and others. The study also indicates that people who have a purpose, in other words meaningful goals which have to do with helping others, rated their life satisfaction higher – even when they felt personally down and out – than those who did not have any life purpose. “People who thought more about the present were happier, but people who spent more time thinking about the future or about past struggles and sufferings felt more meaning in their lives, though they were less happy.” Having meaning in our lives, in effect, is being a “giver.” Working through pastgrief, abuse, and failures should not just lead to regret and resignation, but rather resilience, resolve and even post traumatic growth. Happiness versus Meaning According to the researchers, "Happiness is not generally found in contemplating the past or future…” We add that it’s about living in the present and doing things that bring us temporary pleasure. In Time Perspective Therapy, these folks are present hedonists; living moment to moment, day to day, seeking pleasures and novel sensations. In their best scenario, they ”make time” for friends, fun and fantasies. Back to the researchers – “Thinking beyond the present moment, into the past or future, was a sign of the relatively meaningful but unhappy life." We beg to differ a bit. In our clinical work, we’ve found that in general, those with past negative orientations are unhappy because they are stuck in the negative experiences or traumas of their past; we call this past negative. Folks who focus mainly on the good old days are past positive. Future-oriented folks are the go-to people who get things done, who are achievement oriented; however, in the extreme, they may become workaholics. While we agree they feel their lives are meaningful, their future-mindedness can cause them to miss out on present hedonistic fun. How can we find balance – happiness and meaning – in our lives? The Time Cure
Finding balance in our lives – seeking happiness as well as meaningful experiences – is what our book, The Time Cure, is about. If you are stuck in the rut of thinking about all the bad things that happened to you, you’ll discover how to replace those past negatives with past positive experiences and start making plans for a brighter future. If you are present fatalistic and think your life now isn’t worth much and can’t be fixed up better, find out how to have some fun and happiness by practicing selected present hedonism while working towards a future positive. And if you are so future- oriented that you don’t have time to be happy in the moment, learn how to stop your pursuit of endless goals, take time to smell the flowers, to be more self-compassionate, to make someone else feel special, and to share your aloha with others.For more information on the effects of PTSD, see The Time Cure: Overcoming PTSD with the New Psychology of Time Perspective Therapy (Zimbardo, Sword & Sword, 2012, Wiley Publishing,) and for strategies to reduce stress and improve communication, visit www.timecure.com andwww.lifehut.com. References: http://www.theatlantic.com/health/archive/2013/01/theres-more-to-... |
Lost your libido? Try a little neuro-realism!A study of women's libido raises questions about why brain imaging is used to make mental states 'real' for the public Ben Goldacre,
It’s a slightly strange world when a scan of blood flow in the brain is taken as vindication of a subjective mental state. When the BBC tells you, in a headline, that libido problems are in the brain and not in the mind, you might find yourself wondering what the difference between the two is supposed to be, and whether a science article can really be assuming – in 2010 – that its readers buy into a strange Cartesian dualism in which the self is contained by a funny little spirit entity in constant and elaborate pneumatic connection with the corporeal realm. But first let's consider the experiment they're reporting on. As far as we know (because this experiment has not yet been published, only presented at a conference), some researchers took seven women with a "normal" sex drive, and 19 women diagnosed with "hypoactive sexual desire disorder". Participants watched a series of erotic films in a scanner while an MRI machine took images of blood flow in their brains: the women with a normal sex drive had an increased flow of blood to some parts of their brain associated with emotion, while those with low libido did not. Dr Michael Diamond, one of the researchers, tells the Mail: "Being able to identify physiological changes, to me provides significant evidence that it's a true disorder as opposed to a societal construct". In the Metro, he goes further: "Researcher Dr Michael Diamond said the findings offer 'significant evidence' that persistent low sex drive – known as hypoactive sexual desire disorder (HSDD) – is a genuine physiological disorder and not made up." This strikes me as an unusual world view. All mental states have physical correlates, if you believe that the physical activity of the brain is what underlies our sensations, beliefs and experiences. So while different mental states will be associated with different physical states, that doesn't tell you which caused which. Far stranger is the idea that a subjective experience must be shown to have a measurable physical correlate in the brain before we can agree that the subjective experience is real. If someone is complaining of persistent low sex drive, then they have persistent low sex drive, and even if you could find no physical correlate in the brain whatsoever, that wouldn't matter: they still have low sex drive. Interestingly, this odd interpretation is far from new: in fact, it's part of a series of recurring themes in popular misinterpretations of neuroscience, first described formally in a paper from Nature Reviews Neuroscience called fMRI in the public eye. To examine how fMRI brain imaging research was depicted in mainstream media, the authors made a systematic search for every news story about it over a 12-year period, and then conducted content analysis to identify any recurring themes. The first theme they identified was the idea that a brain imaging experiment "can make a phenomenon uncritically real, objective or effective in the eyes of the public". They described this phenomenon as "neuro-realism", and the idea is best explained through their examples, which mirror these new claims about libido perfectly. So an article in the Washington Post takes a view on pain, and whether the subjective experience of it is enough: "Patients have long reported that acupuncture helps relieve their pain, but scientists don't know why. Could it be an illusion?" They have an answer. "Now brain imaging technology has indicated that the perception of pain relief is accurate." Another says that brain imaging "provides visual proof that acupuncture alleviates pain". The reality, of course, is much simpler: for your own personal experience of pain, which is all that matters, if you say that your pain is relieved, then your pain is relieved (and I wish good luck to any doctor who tells his patient their pain has gone, when it hasn't, just because some magical scan says it has). The New York Times takes a similarly strange tack in a brain imaging study on fear: "Now scientists say the feeling is not only real, but they can show what happens in the brain to cause it." Many people find fatty food to be pleasurable, for the taste, the calories and any number of other reasons. When a brain imaging study showed that the reward centres in the brain had increased blood flow after subjects in an experiment ate high-fat foods, the Boston Globe explained: "Fat really does bring pleasure." They're right, it does. But it's a slightly strange world when a scan of blood flow in the brain is taken as vindication of a subjective mental state, and a way to validate our experience of the world. |
Laughter really is the best medicine as doctors find it can be as healthy as exerciseLaughter can do as much good for your body as a jog around the park, scientists have claimed.
By Richard
Alleyne, Science Correspondent Doctors describe "mirthful laughter" as the equivalent of "internal jogging" because it can lower blood pressure, stress and boost the immune system much like moderate exercise. A number of volunteers asked to watch just 20 minutes of comedies and stand up routines saw a dramatic drop in stress hormones, blood pressure and cholesterol. Like exercise, they also had their appetite stimulated. That means that the "laughercise" could be a way to reduce heart disease and diabetes. It is especially important to the elderly who may find it hard to perform more physical activities. Dr Lee Berk, from Loma Linda University, California, who led the study, said that emotions and behaviour had a physical impact on the body. He concluded "that the body’s response to repetitive laughter is similar to the effect of repetitive exercise". "As the old biblical wisdom states, it may indeed be true that laughter is a good medicine,” he said. Dr Berk, who has been studying the effects of laughter for more than two decades, said that the high you get from a giggling fit was similar to the endorphin rush from exercise. He has shown how it can reduce your risk of a heart attack and diabetes and generally regulate the body's vital functions. It is also an important way to de-stress after a day's work, he believes. In the mid-1990s, Dr Berk found that laughter increases the number of natural killer cells in cancer patients. Natural killer cells are the body's way of fighting tumours. For the latest study he had 14 volunteers watch either a stressful 20 minute clip of the war film Saving Private Ryan or an extract from a comedy or stand up routine. Blood samples taken afterwards showed the reduction in stress hormones and increase in immune T cells for those who watched the comedy. Blood pressure testing showed it was down too with this group. In 1997, Dr Berk performed experiments with diabetic heart patients. One group watched a television comedy each day for one year, another did not. The difference in outcomes was stunning. At the end of the year, the comedy-viewing group required less blood-pressure medication. Eight per cent of the comedy viewers had another heart attack, compared with 42 per cent of those who did not regularly view it. An earlier study also showed that watching just half an hour of comedy a day slashes levels of stress hormones and compounds linked to heart disease. Levels of compounds linked to hardening of the arteries and other cardiac problems had also dropped, while levels of 'good' cholesterol – thought to protect against heart disease – rose. An earlier study by Dr Berk also showed that the mere anticipation of a good laugh can benefit health. The expectation of watching a comedy video was enough to raise levels of feel-good endorphins and boost amounts of a hormone that helps our immune system fight infection. The findings were presented at the Experimental Biology conference. |
|
Bron : Science-Based Medicine, 16 april 2010 Homeopathy – Failing Randomized Controlled Trials Since 1835Published by Joseph Albietz
under Homeopathy I’m sad to say that this is the last day of World Homeopathy Awareness Week. We’ve tried to give homeopathy its due honor, providing it the attention its practitioners clearly desire, while continuing to cover pertinent news in the world of homeopathy and providing a somewhat more sober, rational discussion of it on our homeopathy reference page. Of course, most of this has not been news in the literal sense of the word. There hasn’t been anything truly new in homeopathy since its invention (no, not discovery; discovery implies that something actually exists to be found) by Hahnemann in 1796. Well, perhaps that’s not quite fair. As our knowledge of reality (medicine, pharmacology, chemistry, physics, etc) has steadily improved, homeopathy’s plausibility has dwindled to the point of being indistinguishable from the roundest of numbers (0). And I suppose the recent contortions of logic, abuses of legitimate science, and pure magical thinking put forth to protect homeopathy from the relentless assault of science are far more impressive than that laid out by Hahnemann. So that’s news of a sort. There’s also homeopathy’s long and rich tradition of abject failure in randomized controlled trials to consider. The overwhelming mountain of evidence showing homeopathy to have no effect beyond placebo is impressive and definitive. That’s data Hahnemann didn’t have, so that’s news too. Each of these properly conducted studies and analyses demonstrates the scientific method’s utility to help us understand reality and protect us from our own delusions, but frankly, at this point they are about as exciting and useful as proving that the sun will rise in the east tomorrow morning. News? Not so much. Nuremberg’s Less Famous Trial I found myself wondering how far back this trail of negative trials goes; how long we’ve been having the identical argument. Pubmed’s earliest mention of homeopathy was in 1906, and the first RCT I found in its database was in 1980. However, the oldest double-blind RCT of which I found record was conducted in 1835 in Nuremberg, Bavaria, and subsequently described in an editorial in 2006 entitled “Inventing the randomized double-blind trial: The Nuremberg salt test of 1835.” Though the trial has its flaws, it was of sufficient quality to satisfy my historical curiosity with a thoroughly depressing answer: 175 years. The local physicians and public health officials of Nuremberg held an understandably dim view of homeopathy, and as it gained popularity in Nuremburg they became more vocal, and more public, in their opposition: Von Hoven accused homeopathy of lacking any scientific foundation. He suggested that homeopathic drugs were not real medicines at all and alleged homeopathic cures were either due to dietetic regimens and the healing powers of nature, or showed the power of belief. He called for an objective, comparative assessment by impartial experts. If, as he expected, homeopathic treatment proved ineffective, the government would need to take drastic measures to protect the lives of deceived patients.” Sounds familiar, doesn’t it? Nuremburg’s resident homeopath Karl Prue’s defense should as well: [Prue] pointed out that even children, lunatics and animals had been successfully cured. Based on Hahnemann’s assertions, he challenged Wahrhold/von Hoven to try the effects of a C30 dilution of salt on himself. The odds were 10 to 1, he claimed, that his opponent would experience some extraordinary sensations as a result – and these were nothing compared to the much stronger effects on the sick.” Eventually a trial was designed and agreed upon by both parties to test the effect of a 30C dilution of salt. The trial design was surprisingly good, as it was: Randomized: participants had an equal chance of being in either the control or experimental group Controlled: participants not given the experimental therapy were given an indistinguishable and inert placebo Blinded: participants didn’t know if they received the homeopathic dilution or placebo Double-blinded: the experimenters didn’t know which participants received the homeopathic dilution or placebo, as the placebo and homeopathic dilution were prepared and the vials containing them randomized and coded by people independent from the experimenters. Well Powered: the trial contained enough participants so that if, as Prue claimed “the odds were 10 to 1… to experience some extraordinary sensations” that it could detect a difference between the two groups. Transparent: The design, hypothesis, methods and outcomes were agreed upon beforehand and explained in detail to all participants, conducted publicly (in a literal Pub in fact; these people were full of good ideas), results were published quickly, and any deviation from protocol was acknowledged. Of the 54 people they managed to enroll, 50 completed the study three weeks later by reporting what, if any, “extraordinary sensations” they had experienced following ingestion of their vial. 5 people reported sensations in the homeopathic group, 3 in the control, which was statistically insignificant. Homeopathy had failed the first of many RCTs. I am not putting this trial forward as the final (though perhaps it could be considered one of the first) nail in homeopathy’s coffin. The trial design had areas of potential bias, most notably that the symptoms which qualified as “extraordinary” are not well defined (though a glance at the homeopathic proving of “Natrum Muriaticum” or “table salt” provides some insight into this particular problem), and the fact that it relied upon participants to honestly report all symptoms; a hostile or imperceptive set of participants could easily confound the study. Nevertheless, on the whole it was solidly designed and executed, particularly when one considers that this is one of the first double-blind, randomized controlled trials ever documented. Time To Move On Here we are in 2010, 175 years after the first of legion negative RCTs of homeopathy, yet it persists with the same tired old arguments. Is there anything to gain from investing more time, money, resources, and ignoring the highly dubious ethics of subjecting human subjects to a trial that has no hope of benefiting them or humanity, just to prove one more time that homeopathy is an utter failure? No, and here’s why. I look at the current debate surrounding homeopathy, and I see three primary groups. The first accepts the last two centuries of scientific progress and evidence and concludes that homeopathy is a delusion unworthy of further study. They don’t need another trial. The second believes in homeopathy in spite of the gargantuan volume of evidence; further evidence will do nothing to change their minds. They don’t need another trial. The final group is comprised of people who are unaware of the nature of homeopathy or the evidence that already exists. This final group requires exposure and education; they require World Homeopathy Awareness Week (SBM edition). They don’t need another trial.
|
|
Bron: Elsevier.nl, 26 maart 2009 Draai geldkraan voor 'gekke' kinderen dichtIn Nederland krijgen te veel kinderen een psychiatrisch etiket opgeplakt. Psychiaters, leerkrachten en ouders denken kinderen hiermee te helpen, maar schrijven ze in feite af. Overheid moet ingrijpen en geldkraan dichtdraaien
Dat lastige of enigszins vreemde kinderen niet per se een stoornis hoeven te hebben, dat een aandoening als ADHD in de loop der jaren kan veranderen of zelfs verdwijnen, dergelijke overwegingen spelen binnen de zwaar gesubsidieerde probleemindustrie niet of nauwelijks een rol. Inmiddels gaan in Nederland veel meer kinderen naar het speciaal onderwijs dan kinderen in ons omringende landen. In Nederland groeit het speciaal onderwijs, hoewel bekend is dat probleemkinderen die op gewone scholen blijven betere prestaties behalen. Vernieuwingen Voor minder getalenteerde kinderen zijn de eisen die het huidige reguliere onderwijs stelt te ingewikkeld. Maar dit wil niet zeggen dat bij hen een steekje los zit. Ingrijpen Als ouders minder onzeker zouden zijn in de opvoeding, leraren meer gezag toonden en psychiaters de waarde van modieuze diagnoses als ‘PDD-NOS’ ter discussie durfden te stellen, zouden zij veel kinderen die nu met een stigma rondlopen een grote dienst bewijzen. |
Het dieet doet er niet toeAuteur: Wim Köhler, © NRC Handelsblad Welk dieet je volgt, Atkins of Ornish, maakt geen verschil voor hoeveel je afvalt, blijkt uit onderzoek. Er is veel onenigheid over welk dieet het beste is: wel eiwit, geen eiwit, enzovoorts. Het blijkt allemaal niks uit te maken. Het gaat echt om gedrag. Diëten met veel of weinig vet, met veel of
weinig koolhydraten, met hoog of laag eiwitgehalte: in hun effect verschillen
ze niks van elkaar. Na een half jaar is iedereen gemiddeld zes kilo kwijt. En
bij de doorzetters is daar na twee jaar nog gemiddeld vier kilo van over.
|
|
Uit Knack.be 25/03/2009 10:00 De mentale macht van de mensZelfs evolutiebiologen hebben het er soms moeilijk mee te
aanvaarden dat de menselijke hersenen onderhevig zijn aan hetzelfde proces
van natuurlijke selectie dat andere aspecten van ons functioneren stuurt. Dirk Draulans |
|
Bron: De Morgen 28 februari 2009
De noodkreet van kinderpsychiater Peter Adriaenssens
door Bart Eeckhout
Elk
interview heeft zijn aanleiding. Voor dit interview volstaat het om lukraak
de krant open te slaan om een aanleiding te vinden. Er is de veroordeling van
Kenny Bolle, de jongeman die in Oostende Bart Bonroy doodstak voor een
sigaret. Er zijn de naweeën van de moordpartij in de kindercrèche in
Dendermonde. Of neem de recente aanval van een jongerenbende op een school in
Alleur. Een andere jongerenbende stak een zestienjarige in Anderlecht neer om
zijn gsm. En er kan eens gelachen worden met Alfie uit Eastbourne, dertien
jaar en al papa, maar eigenlijk is ook dat een diepdroevig verhaal vol
tienerellende. |
|
Blog van Kris van Camp van 02.02.2009 (http://camp.klara.be) Perverse recuperatie
Hoe moet dat nu vanavond met de Cultuurprijzen, Bert Anciaux is zijn moreel gezag kwijt. Hij is door zijn broeders politici en de staat Israël officieus doch openbaar ontzet uit zijn recht tot spreken. Hij ging een brug te ver en maakte een vergelijking tussen de Dendermondse kinderslachtoffertjes en de net zo onschuldige kinderen uit Gaza. Dat is dom van Bert. Hij zou moeten weten dat je geen onderscheid kan maken tussen de Joodse Gemeenschap en de Staat Israël. Beseft hij niet dat de Joodse Gemeenschap de rol van kolonisten op zich hebben genomen en vanuit hun nederzetting aan het Antwerpse stadspark het morele gezag voeren over zijn potgrond. Loodzwaar zodat zelfs politiediensten en de stadsreiniging er onder gebukt gaan, en een paar straten verderop, achter de nadarhekken ter beveiliging, gescheiden afvalophaling iets voor na de apocalyps zal zijn. Is Bert dan zo’n ketter dat hij niet weet dat alleen god te oordelen heeft over zijn uitverkoren volk? Waar was de staat Israël als het over participatie ging, over elitarisme en de grenzen van assimilatie denk ik dan? Want nu moeten ze zwijgen, echt wel. Helaas heeft Bert het mank geformuleerd maar voor de vergelijking valt wel wat te zeggen. Over de perverse recuperatie van het totaal geïsoleerde Dendermonde drama net zo goed.
Wat er in dat kinderdagverblijf gebeurde, heeft geen enkel causaal verband met welke maatschappelijke tendens dan ook. Behalve dat zijn ouders misschien de overheid mogen aanklagen dat er geen accuraat valnet bestaat voor mensen met duidelijk psychische stoornissen en ze eerder bot vingen om Kim te laten interneren. Wat er gebeurde is een gevolg van de mentale kortsluiting van een individu. Je zal maar op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Waar Gaza wel in het verhaal komt… Zelfs een gestoord iemand is ontvankelijk voor prikkels van buitenaf en ontwikkelt zo zijn eigen waarden, normen en vergeldingssysteem. Hoe moet zo iemand omgaan met het blijkbaar soms legitiem zijn van geweld en soms niet? Waarom kijkt heel de wereld er machteloos op toe wat er in Gaza gebeurt en wordt inderdaad Israël niet gestopt? Waarom vallen gestructureerde misdaden op grote schaal onder verdediging en politiek ? En inderdaad, mijnheer Anciaux, waarom roepen we niet ‘blijf van onze kinderen’ als we ontstellende berichten over fosforbommen krijgen uit Gaza?
Maar er zijn wel meer vragen die we ons moeten stellen. Waarom wordt onze geest – alle beschaving ten spijt - nog steeds aangedreven door zulke primitieve reflexen? Welke logica anders dan de krisis overlevingsdrang van beveiligingsbedrijven, maakt dat kinderdagverblijven overspoeld worden met offertes om hun vriendelijke omgeving om te bouwen tot een bunker? Wat ik ook zo frappant vind, is de symbolische waarde die we kinderen opleggen. Alsof ze de foedralen zijn van onze eigen onschuld, de dragers van onze enige hoop. En toch zijn de Dutroux en De Gelders van morgen onder hen. Er is ook een 73-jarige vrouw neergestoken in haar eigen huis. Waarom roepen we niet ‘blijf van onze bejaarden’? Het totale gebrek aan aandacht voor dat slachtoffer is schrijnend en respectloos. Waarom sturen die klote bedrijven geen folders naar bejaarden om zich in te kapselen tegen lunatics? Waarom slepen we onze grootjes niet tot in de vrouw haar achtertuin om er massaal te rouwen, zoals we dat met de baby op arm rond het kinderdagverblijf in Dendermonde doen? Waarom moeten kinderen, die onbezorgd zouden moeten zijn, op school ‘leren’ over wat er gebeurde. De kans dat het zich repeteert is te verwaarlozen tegenover de kans dat ze kanker krijgen of in een ongeval omkomen. Wat valt er te leren? Het verschil tussen de oorlog in Gaza en de daad van een geschifte enkeling? Het verschil tussen ‘ver van mijn bed’ en ‘beangstigend dicht bij’?
En dan die holbewoners die een paar beschavingstreden hebben gemist en plots ijveren voor de herinvoering van de doodstraf. Weer eens het legitieme van geïnstitutionaliseerde moord. Hoe dicht zijn we bij oog om oog, tand om tand?
Bloeddorst onder een laag nepsentiment ingegeven door projectie. Stel dat het mijn kind was, zo ver kunnen we nog empathisch zijn. Die grootmoeder… tja die was al even niet meer de belichaming van onze hoop. Emotionele imbecielen zijn we soms.
En de politiek is blij met beheersbare, onschadelijke massarouw, zo’n woekerende emotiegolf lijkt verrassend op eensgezindheid. Prioriteiten drijven boven: onze kinderen. En die hebben we allemaal en blijkbaar samen. Wel, wat is er dan verkeerd met de uitspraak van Anciaux over Gaza? Ah ja, de wild card voor schuld van Israël. Foutje.
Nog een nevenwerking, de claim of fame van de Dendermondse burgemeester Piet Buysse, die in De Standaard zijn grootste angst uitdrukt. “Ik weet niet of dit ooit overgaat’. Als het aan hem ligt zal hij niet snel overgaan tot de orde van de dag, er moeten nog talkshows in binnen-en buitenland zijn waar hij trots zijn stigmata kan tonen. Hij is geen burgemeester maar een burgervader, naar eigen zeggen. Zijn ego krijgt inderdaad proporties waardoor er een hele stad onder zijn oksel kan schuilen. Je kan je tot in den treuren afvragen waarom er zulke dingen moeten gebeuren, dat is waar. Je kan het draaglijker maken door het trucje van de verpersoonlijking van het kwaad toe te passen. Je kan zo een incident aangrijpen om in de spiegel te kijken die het ons voorhoudt. Maar dat beeld is niet fraai. Dus laat ons het verstoppen op zolder als ons eigenste portret van Dorian Gray en ons focussen op die ene gestoorde kerel en de talloze onzichtbare boemannen waarvoor beveiligingsfirma’s ons zullen behoeden… tot er weer wat belangrijkers is, een nieuw seizoen van Witse of zo.
|
Uittreksel uit een interview met ethicus Peter Singer voor het magazine EVAHoe moet ik leven?Wanneer ik in een Amsterdams hotel voor het eerst oog in oog sta met professor Peter Singer (55), ben ik even een beetje geïntimideerd. Deze slanke Australiër wordt regelmatig bestempeld als de meest invloedrijke hedendaagse filosoof. Hij doceert al een paar jaar aan Princeton (New York), een van de meest prestigieuze universiteiten ter wereld, en met de publicatie van Animal Liberation in 1975 staat hij ook aan de wieg van de moderne beweging voor dierenbevrijding.
V: De rode draad
doorheen je werk in de moraalfilosofie is wellicht de vraag “hoe moet een
mens leven?” Welke zijn volgens Peter Singer de mogelijke antwoorden?
V: Een andere eeuwenoude vraag waarover je je jarenlang hebt gebogen is “waarom zou ik ethisch handelen”. Wat is het beste antwoord dat je tot op heden gevonden hebt? PS: Als je een leven wil leiden dat zinvol is en voldoening geeft, en als je op je sterfbed tevreden wil terugkijken op wat je verwezenlijkt hebt, dan denk ik dat je beter af bent met een ethisch leven dan met een leven dat gedicteerd wordt door de ethos van de consumptiemaatschappij. Een ethisch leven gaat niet over zelfopoffering, maar over zelfvoldoening.
V: Nochtans kiezen
weinig mensen voor een dergelijke manier van leven en volgt het gros het
algemene westerse consumptiepatroon. Hangt het dan af van persoon tot
persoon? Krijgt de ene mens er een kick van wanneer hij of zij in de derde
wereld voedsel uitdeelt, terwijl de andere de hoogste high krijgt na het
beklimmen van een bergtop? Of moeten we deze laatsten als onwetend
beschouwen?
V: Wanneer we er als
mens voor kiezen om ons in te zetten voor een betere wereld, wat zijn dan de
gebieden waarop we het grootste verschil kunnen maken?
(…)
EVA: Je hebt je ook
erg beziggehouden met de vraag naar onze plichten tegenover de derde wereld.
In een artikel in New York Times Magazine haal je een denkexperiment aan van
je collega-filosoof Peter Unger. Hij doet ons even nadenken over het
volgende: een man, Bob, heeft een zeldzame antieke auto, die zijn leven en
zijn trots is, en waarvoor hij jarenlang gespaard heeft. Op een dag ziet Bob
een kind spelen op een spoorweg. Er nadert een trein en Bob heeft geen tijd
meer om het kind weg te halen van het spoor. Wat hij wel kan doen is een
spoorwissel overhalen, zodat de trein op een ander spoor zal rijden. Daarop
staat echter Bobs auto geparkeerd. Bob denkt na en doet uiteindelijk niets.
Zijn auto is intact, het kind is dood. Je gebruikt dit gedachte-experiment om
westerse lezers iets duidelijk te maken over moraal...
V: Maar waar eindigt
zoiets? Je schreef dat een Amerikaan alles zou moeten weggeven van wat hij
verdient boven de 30.000 dollar. Zelf ga je volgens wat ik lees blijkbaar
niet zover, maar geef je 20% van je inkomen af. Het valt je dus moeilijk om
je eigen morele ideeën in de praktijk om te zetten. Wat houdt je tegen om
meer te geven?
V: Wat zou dan
werkelijk haalbaar moeten zijn voor de meeste mensen?
V: Denk je dat het kan
opgelegd worden om die één procent te geven?
V: Een tegenargument
dat je natuurlijk hoort is dat er weinig of niets van dat geld in de juiste
handen arriveert...
V: ... of dat geld
geven niets opbrengt, maar dat de mensen ter plaatse opgevoed en onderricht
moeten worden.
V: ... of dat het
slechts een druppel op een hete plaat is.
Tobias Leenaert
|
|
Uit: Het Laatste Nieuws 19/09/2008 Moeder bezoekt doodrijder in celAnnick Grobben en Herman Meersseman De Roemeen (21) die in maart 2008 in Heverlee onder invloed een mama en drie jonge kinderen doodreed, is gisteren in Leuven in
beroep veroordeeld tot vijf jaar cel en een levenslang rijverbod. De ravage was enorm, afgelopen 8 maart aan de Waversebaan in Oud-Heverlee. Aurel Ablajoaei en zijn 18-jarige Roemeense vriend reden met een zware Dodge Magnum in op de kleine VW Polo van Ann De Ruyck (49) die met haar dochter Camilla (11) en de tweelingzusjes Madeline en Tosca Dufloo (11) van de manège kwam. De vier waren op slag dood. Aurel Ablajoaei had 86 km/u gereden waar maar 30 mocht en was, net als zijn vriend, zwaar onder invloed van xtc. De correctionele rechtbank van Leuven veroordeelde hem gisteren tot vijf jaar cel en bevestigde daarmee het eerdere vonnis van de politierechtbank. Volgens de rechter had hij op een onaangepaste en ronduit roekeloze manier gereden. Het drama zou overigens nog een ander drama met zich brengen: Alexander Soares (42), de ex van Ann De Ruyck en papa van Camilla pleegde uit verdriet zelfmoord. Veel begrip Catherine Paulus, mama van Tosca en Madeline, zegt zich te kunnen vinden in de straf. “Dat Aurel allicht al over 20 maanden vrijkomt, daar zit ik niet mee”, zegt de huisvrouw, gelukkig gehuwd en moeder van zoon Arno (13). “Ik geloof namelijk niet dat hij na een jarenlange celstraf als een beter mens zou vrijkomen.” Catherine toont opvallend veel begrip voor de doodrijder die haar haar dochters ontnam en wat zelden gezien is: ze bezoekt hem geregeld in de gevangenis. “Drie dagen na het ongeval wist ik al dat ik Aurel wilde zien”, zegt ze. “Ik had iets van: Ook voor hem moet dat verschrikkelijk zijn. En ook: ik wilde weten wie hij is, hoe het ongeval gebeurde, wat hij voelt en denkt.” “Ik heb Aurel nu zes keer bezocht”, zegt ze. De eerste drie keer met mensen van de bemiddeling, de laatste drie keer alleen. Wat voor mij zo zeker is als wat: die jongen gaat kapot van schuldgevoelens, heeft héél veel spijt. En ja, hij had zo hard niet moeten rijden en van de drugs moeten afblijven, maar: hij heeft die mensenlevens nooit op zijn geweten willen hebben. Het was een door en door tragisch ongeluk.” “Ik klamp mij vast aan de toekomst van Aurel”, zegt ze. “Ik heb hem dat ook letterlijk gezegd: Jouw toekomst is voor mij even belangrijk als die van mijn zoon.” Ik wil dat hij ooit opnieuw gelukkig wordt, want iedereen verdient geluk, maar dan wel met een gezond en eerlijk leven. Een leven zonder drugs dus en zonder prostitutie (Catherine doelt op de betrokkenheid van de dager bij een prostitutienetwerk, red.) En op die toekomst van hem wil ik persoonlijk toezien.” Zelfmoord “Zodat er iets positiefs uit de dood van Ann en de kinderen komt”, legt ze dat standpunt uit. “Aurel is van ellende om wat hij heeft aangericht, soms zo depressief dat hij zelfmoord wil plegen. Ik zeg hem dan: ‘Doe dat niet, vecht voor een goeie toekomst om het weer goed te maken!’ Hij zegt dat hij nooit nog drugs zal gebruiken. Wel ik ga daar op toezien. Daarom wil ik hem volgen.” “Hem bezoeken geeft mij troost en helpt mij bij de verwerking van mijn verdriet”, zegt ze. “Mijn troost zit in zijn spijt. En ik zie dat die jongen lijdt. Hij huilt vaak, zegt dat hij dood had willen zijn in plaats van de slachtoffers die hij heeft gemaakt. Hij koestert in de gevangenis de foto’s van de kinderen en dat raakt mij, dat hij zo bezig is met de slachtoffers. Zijn vriend gaat naar het kerkhof: ook dat doet mij heel veel.” “Kijk, ik héb geprobeerd om afstand te nemen, zoals veel mensen vragen”, besluit Catherine. “Want het blijft wel een heel verwrongen situatie. Maar als ik hem lange tijd niet zie, zoals onlangs toen ik met mijn gezin op vakantie was, dan schieten de nachtmerrie’s om mijn kinderen los. Dan voel ik zoveel pijn. Toezien op een toekomst die beter wordt, leidt me af van die pijn.
|
|
Bron: Het Belang van Limburg - 20-06-2008 Foute mannen strikken meer vrouwenAmerikaanse psychologen beweren dat ze het recept gevonden hebben voor een vruchtbaar mannelijk seksleven: een geut narcisme, een snuifje harteloosheid en een stevige portie uitbuiting doen vrouwenharten gegarandeerd sneller slaan.
Zachtaardige types wisten het waarschijnlijk al, maar nu is het ook bewezen: stoute jongens krijgen de meeste meisjes. Psycholoog Peter Jonason van de New Mexico State University vroeg tweehonderd studenten met hoeveel vrouwen ze al hadden geslapen en hoe ze stonden tegenover een avontuurtje. Daarnaast nam hij een persoonlijkheidstest af. Beetje slecht is goed In hun extreemste vorm zijn deze trekken natuurlijk nefast voor de samenleving. "Maar mannen die er in een mildere vorm aan lijden, en dus een béétje slecht zijn, doen er blijkbaar hun voordeel mee", zegt Jonason in The New Scientist. Zijn studie wees uit dat kerels die hoog scoren op elk van deze trekjes meer sekspartners hebben gehad dan de anderen. Ze stonden ook positief tegenover kortstondige affaires. "De karaktertrekken overleven omdat ze evolutionair gezien blijkbaar interessant zijn." James Bond In plaats van te investeren in één lange relatie, is de kans groot dat een zogenaamde hufter meer nakomelingen verwekt door relaties aan te knopen met verschillende vrouwen. Een tweede Amerikaans onderzoek bij 35.000 mensen uit 57 landen lijkt deze theorie te bevestigen. David Schmitt: "We vonden dezelfde link tussen de slechte trekjes en de hogere kans op voortplanting." Door: Liselotte Ampe
|
|
Uit: De Standaard, zaterdag 13 december 2008 Seks verkoopt niet95 procent van alle reclame is geldverspilling
BRUSSEL - Seks in reclame verkoopt niet, gezondheidswaarschuwingen op sigarettenpakjes doen ons meer roken, sluikreclame is geldverspilling en wereldreligies beïnvloeden sterk wat we kopen. Opmerkelijke vaststellingen van de marketeer Martin Lindstrom, die gisteren hoofdspreker was op het Youth watching congres. De waarheid vond hij in onze hersenen, en ze werpt een heel nieuw licht op de reclamewereld en ons koopgedrag.
Van
onze redacteur |
|
Bron: www.gezondheidsnet.be 16/12/2008 17:00 Lachen is echt gezondGieren van het lachen maakt
je niet alleen vrolijker, het helpt je gezondheid effectief vooruit. |
|
Uit: The Economist - 7 november 2008 Placebo`s werkenHoewel de American Medical Association in 2006 al uit ethische overwegingen voorschreef dat artsen hun patiënten geen placebo`s mochten voorschrijven zonder hun toestemming of medeweten, gebeurt dit nog steeds op grote schaal. Dit blijkt uit een studie van de Mayo Clinic in het Amerikaanse Minnesota. Er zijn verschillende redenen waarom het voorschrijven van placebo`s populair blijft onder artsen. In de eerste plaats blijkt uit klinische trials dat ze gewoon werken en wordt ook steeds duidelijker op welke manier ze werken. Volgens neurologen van het Centre Hospitalier de Luxembourg ligt het succes in het feit dat patiënten positieve verwachtingen hebben van een `beloning`. Aangetoond is namelijk dat placebo`s bij Parkinsonpatiënten dopamine aanmaken (een gebrek aan dopamine veroorzaakt Parkinson) en dat het lichaam van mensen met chronische pijnen natuurlijke pijnstillers erdoor aanmaakt. De werking van placebo`s wordt aangetoond met een methode die `hidden dosing` heet. Het tegen een patiënt zeggen dat hij pijnstillers krijgt terwijl een zoutoplossing wordt toegediend, heeft hetzelfde effect als het toedienen van 8 mg morfine. Een andere reden dat placebo`s populair zijn is dat artsen ze gebruiken om van lastige patiënten met psychosomatische klachten af te komen. Lees ook het oorspronkelijke artikel:Why the placebo effect is rewriting the medical rulebookMagazine issue 2670, 20 August 2008 THE placebo effect has been known about since the beginnings of medicine. Indeed, it used to be just about the only medicine doctors could offer their patients - reassurance that a treatment will work, with the result that it often did. What nobody realised until recently is just how powerful and complex the effect is. It turns out that a patient's state of mind, awareness of their condition and expectations of the care they are about to receive can influence pretty much every facet of medicine, from consultations with a doctor to clinical trials of a new drug. For example, one set of researchers has found that the anxiety-relieving drug diazepam doesn't work unless patients know they are taking it. Similarly, morphine is significantly more effective when people are told they are being given it. In both cases the placebo effect is critical to the drug's effectiveness (see "One ... The Power of the Placebo Effect IT SEEMED like a good idea until I saw the electrodes. Dr Luana Colloca's white coat offered scant reassurance. "Do you mind receiving a series of electric shocks?" she asked. I could hardly say no - after all, this was why I was here. Colloca's colleague, Fabrizio Benedetti of the University of Turin in Italy, had invited me to come and experience their placebo research first hand. Colloca strapped an electrode to my forearm and sat me in a reclining chair in front of a computer screen. "Try to relax," she said. First, we established my pain scale by determining the mildest current I could feel, and the maximum amount I could bear. Then Colloca told me that, before I got another shock, a red or a green light would appear on the computer screen. A green light meant I would receive a mild shock. A red light meant the shock would be more severe, like the jolt you get from an electric fence. All I had to do was rate the pain on a scale of 1 to 10, mild to severe.
Conditioned After 15 minutes - and what seemed like hundreds of shocks - the experiment ended with a series of mild shocks. Or so I thought, until Colloca told me that the last series of shocks were all severe. I had felt the electric fence jolts as a series of gentle taps on the arm because my brain had been conditioned to anticipate low pain whenever it saw a green light - an example of the placebo effect. Benedetti watched the procedure with a smile on his face. He was not sure his team could induce a placebo response in me if I knew I was about to be deceived. As it turns out, I succumbed, hook, line and sinker. Such is the power of placebo. This was once thought to be a simple affair, involving little more than the power of positive thinking. Make people believe they are receiving good medical care - with anything from a sugar pill to a kindly manner - and in many cases they begin to feel better without any further medical intervention. However, Benedetti and others are now claiming that the true nature of placebo is far more complex. The placebo effect, it turns out, can lead us on a merry dance. Drug trials, Benedetti says, are particularly problematic. "An ineffective drug can be better than a placebo in a standard trial," says Benedetti.
Taken aback The opposite can also be true, as Ted Kaptchuk of Harvard Medical School in Boston points out. "Often, an active drug is not better than placebo in a standard trial, even when we can be confident that the active drug does work," he says. Some researchers are so taken aback by the results of their studies that they are calling for the very term "placebo" to be scrapped. Others suggest the latest findings undermine the very foundations of evidence-based medicine. "Placebo is ruining the credibility of medicine," Benedetti says. “The findings threaten the very credibility of modern medicine” How did it come to this? After all, the foundation of evidence-based medicine, the clinical trial, is meant to rule out the placebo effect. If you're testing a drug such as a new painkiller, it's supposed to work like this. First, you recruit the test subjects. Then you randomly assign each person to one of two groups to ensure both groups are alike. One group gets the painkiller, the other gets a dummy treatment. Then, you might think, all you have to do is compare the two groups.
Trials on trial It's not that simple, though, because this is where the placebo problem kicks in. If people getting an experimental painkiller expect it to work, it will work to some extent - just as seeing a green light reduced the pain I felt when shocked. If the control group know they're getting a dummy pill whereas the other group know they're getting the "real" drug, the experimental painkiller might appear to work better than the dummy when in fact the difference between the groups is entirely due to the placebo effect. So it's crucial not to tell the subjects what they are getting. Those running the trial should not know either, so they cannot give anything away, creating the gold standard of clinical trials, the double-blind randomised controlled trial. This does not eliminate the placebo effect, but should make it equal in both groups. According to conventional wisdom, in a double-blind trial any "extra" effect in the group given the real drug must be entirely down to the drug's physical effect. Benedetti, however, has shown this is not necessarily true. His early work in this area involved an existing painkiller called a CCK-antagonist. First, he performed a standard double-blind randomised controlled trial. As you would expect, the CCK-antagonist performed better than the placebo. Standard interpretation: the CCK-antagonist is an effective painkiller.
Mind boggling Now comes the mind-boggling part. When Benedetti gave the same drug to volunteers without telling them what he was doing, it had no effect. "If it were a real painkiller, we should expect no difference compared to the routine overt administration," he says. "What we found is that the covert CCK-antagonist was completely ineffective in relieving pain." “If you don't know you have been given the painkiller, it has no effect” Benedetti's team has since shown that the combination of a patient's expectation and the administration of the CCK-antagonist stimulates the production of natural painkilling endorphins. It has been known since 1978 that the placebo effect alone can relieve pain in this way. What Benedetti has uncovered, however, is a far more complex interaction between a drug and the placebo effect. His work suggests the CCK-antagonist is not actually a painkiller in the conventional sense, more of a "placebo amplifier" - and the same might be true of many other drugs. "We can never be sure about the real action of a drug," says Benedetti. "The very act of administering a drug activates a complex cascade of biochemical events in the patient's brain." A drug may interact with these expectation-activated molecules, confounding the interpretation of results. This could be true of some rather famous - and profitable - substances. Benedetti has found that diazepam, for instance, doesn't reduce anxiety in patients after an operation unless they know they are taking it. The placebo effect is required in order for it to be effective. It's not yet clear if this is also true of diazepam's other effects.
Great expectations Even with drugs that do have direct effects independently of patients' expectations, the strength of these effects can be influenced by expectation. If you don't tell people that they are getting an injection of morphine, you have to inject at least 12 milligrams to get a painkilling effect, whereas if you tell them, far lower doses can make a difference. Such findings prove that we need to change the way trials are done, Benedetti says. He thinks this is true of all placebo-controlled trials, not just those involving conditions in which placebos can have a strong effect, such as on pain. The alternatives include Benedetti's hidden treatment approach, where participants are not always told when they are getting a drug, and the "balanced placebo design", in which you tell some people they got the drug when they actually got the placebo and vice versa. These approaches are a great way of teasing apart true drug effects from placebo, says Franklin Miller of the US National Institutes of Health. The problem is the degree of deception involved. "There is no way we're going to be able to do clinical trials that involve deceiving patients about what they are getting. I don't see that as a useable method," he says.
Informed consent Colloca disagrees. With hidden treatments, a patient might not know when the drug infusion starts and ends, but they know that a drug will be given. Therefore, she argues, there is full informed consent. For Kaptchuk, the issue is not just teasing apart drug effects from placebo; it's the very notion that only treatments that are better than placebo have any value. "It's never enough to just test against placebo," he says. In a study published in April, his team compared three "treatments" for irritable bowel syndrome. One group got sham acupuncture and lots of attention. The second group also got sham acupuncture, but no attention. A third group of patients just got left on a "waiting list". Patients in both sham acupuncture groups did better than those kept on the fake waiting list. However, the group who had felt listened to and consulted about their symptoms, feelings and treatments reported an improvement that was equivalent to the "positive" trial results for drugs commonly used to treat irritable bowel syndrome - drugs that are supposed to have been proved better than placebo. Does this finding mean the drugs should not have been approved, even though patients are better off with either drugs or placebo than no treatment at all?
Word of mouth This study shows how a placebo can be boosted by combining factors that contribute to its effect. And all sorts of factors can be involved. Even word of mouth can help, Colloca says, such as learning that a treatment has worked for others. Conditioning through repetition, as in the process I went through, is another important factor. "Many trials use the repeated administration of drugs, thus triggering learning mechanisms that lead to increased placebo responsiveness," Benedetti says. This is yet another reason to change clinical trials, he argues. It could explain, for instance, why the placebo effect appears to be growing stronger in clinical trials, causing problems for drug companies attempting to prove their products are better than placebo.
Harnessing the power The issue isn't just about disentangling the effect of a placebo from that of a drug. It's also about harnessing its power. For instance, Colloca thinks the conditioning effect could be exploited to reduce doses of painkilling drugs with potentially dangerous side effects. The problem with trying to exploit the placebo effect, says Miller, is that the term means very different things to different people. Many doctors don't believe placebo has any effect other than to placate those demanding some kind of treatment. "People say it's noise, or nothing, or something just to please the patient," Miller says. Those involved with clinical trials, by contrast, tend to overestimate the power of placebo. Consider the way trials are carried out. If the people in the control group - the ones who get the placebo - get better, it's almost always attributed to the placebo effect. But in fact, there are many other reasons why those in the control group can improve. Many conditions get better all by themselves given enough time, for instance. To distinguish between the apparent effect of a placebo and its actual effect, you have to compare a placebo treatment with no treatment at all, as in the irritable bowel study.
Contextual healing In an article published earlier this year, Miller and Kaptchuk argue that the very notion of placebo has became so laden with baggage that it should be ditched. Instead, they suggest that doctors and researchers should think in terms of "contextual healing" - the aspect of healing that is produced, activated or enhanced by the context of the clinical encounter, rather than by the specific treatment given. Whatever you call it, trying to harness the placebo effect raises tricky ethical issues: can doctors exploit it without lying to patients? Maybe. If my shocking experience is anything to go by, knowing you are getting a placebo does not necessarily stop it working. "It's a complicated issue, but one that deserves a lot more attention," Miller says. "Finding ethically appropriate ways to tap the use of placebo in clinical practice is where the field needs to be moving." Doctors, however, are not hanging around waiting for the results of rigorous studies that show whether or not placebos can be used effectively and ethically for specific conditions. Surveys suggest around half of doctors regularly prescribe a placebo and that a substantial minority do so not just to get patients out of the consulting room but because they believe placebos produce objective benefits.
Disservice Are they doing their patients a disservice? In 2001 Asbjorn Hróbjartsson of the Nordic Cochrane Institute in Stockholm, Sweden, did a meta-analysis of 130 clinical trials that compared the placebo group with a no-treatment group, to reveal the "true" placebo effect. The studies involved around 7500 patients suffering from about 40 different conditions ranging from alcohol dependence to Parkinson's disease. The meta-analysis concluded that, overall, placebos have no significant effects. Two years later the team published a follow-up study with data from 11,737 patients, and Hróbjartsson will publish another in the next few months. "The results are similar again," he says. Placebos are overrated and largely ineffective, Hróbjartsson concludes, and doctors should stop using them. However, if you consider only studies whose outcomes are measured by patients' reports, such as how much pain they feel, placebos do appear to have a small but significant effect, he says. In other words, the placebo effect can make you feel better - even if you aren't actually better. Does this mean it's not a real effect? Was I deluded when I reported feeling severe shocks as mild ones? "What does 'real' mean in this situation?" responds Hróbjartsson. "My concern is not so much whether effects of placebo are real or not, but whether there is evidence for clinically relevant effects." Giving patients plenty of TLC is where placebo intervention should end, he thinks. "Most of us working in the field think that's just another way of saying 'be a good doctor'."
Measurable effects Colloca and Benedetti think there is scope for doing much better than that. "We already know that placebos don't work everywhere, therefore the small magnitude of the placebo effect in that meta-analysis is not surprising at all," Benedetti says. "It is as if you wanted to test the effects of morphine in gut disorders, pain, heart diseases, marital discord, depression and such like. If you average the effects of morphine across all these conditions, the outcome would be that overall morphine is ineffective." The other reason not to take the meta-analyses too seriously is the evidence that placebo can have measurable biochemical effects. The release of painkilling endorphins, for instance, has been confirmed by showing that drugs which block endorphins also block the placebo effect on pain, and by brain scans that "light up" endorphins. Placebos have also been shown to trigger the release of dopamine in people with Parkinson's disease. In 2004, Benedetti demonstrated that, after conditioning, individual neurons in the brains of Parkinson's patients respond to a salt solution in the same way as they do to a genuine drug designed to relieve tremors. When it comes to the placebo effect, it seems, nothing is simple. We still have a lot to learn about this elusive phenomenon.
Michael Brooks’s latest book is “13 Things That Don’t Make Sense” (Doubleday)
|
Honderden geneesmiddelen in België werken niet
Dat schrijft Le Soir Magazine woensdag op basis van het Gecommentarieerd Geneesmiddelenrepertorium van het Belgisch Centrum voor Farmacotherapeutische Informatie (BCFI).
Het BCFI is een onafhankelijk
orgaan dat regelmatig de kwaliteiten van de geneesmiddelen op de Belgische
markt onderzoekt. Op basis daarvan geeft het advies aan de artsen. In het
repertorium van oktober 2008 worden honderden geneesmiddelen bestempeld als
niet efficiënt, ofwel omdat de werking niet kan worden aangetoond, ofwel
omdat de bijwerkingen te ernstig zijn. "Dat betekent niet dat ze in het
geheel niet werken, voor sommige patiënten en in bepaalde omstandigheden
kunnen ze toch bijdragen aan de genezing", schrijft Le Soir Magazine.
"Bovendien moet men rekening houden met het psychologische effect",
zegt Marie-Louise Bouffioux van het Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen
en Gezondheidsproducten. "Sommige patiënten gebruiken deze
geneesmiddelen al jaren en zijn er tevreden over. Waarom zouden we die dan
plots van de markt halen? " Tussen januari en oktober van dit jaar
werden 109 geneesmiddelen vrijwillig uit de rekken gehaald door de producenten,
dat zijn er 17 meer dan in dezelfde periode vorig jaar. (TIP) |
|
Uit: Knack.be 11 september 2008 9/11: zwijgen is goud10/09/2008 15:00 Personen die het minst over een trauma praten,
vertonen een betere psychische en lichamelijke gezondheidstoestand. Een
opmerkelijke vaststelling in het medische weekblad “De Huisarts”.
|
|
Uit: Mo* magazine 21/08/08
Modderkoeken tegen honger21 augustus 2008 (MO) - In de sloppenwijken van Haïti zijn modderkoeken booming business: het zijn droge, gele, ronde koeken, gemaakt van klei, zout, olie en water. Als je er een eet, kun je de honger een paar uur onderdrukken. 'Haïti ondervindt de ergste gevolgen van de voedselcrisis die zich over de wereld verspreidt', schrijft Raj Patel, onderzoeker en auteur van Buy This! Alles wat je niet wilt weten over eten, in een opiniestuk. 'Doordat de voedselprijzen enorm zijn gestegen en de lonen gelijk gebleven of omlaag gegaan zijn, kunnen de armen geen kant meer op.' Om de honger uit te roeien moet de armoede bestreden worden. 'De beste manier om daarmee te beginnen is investeren in scholing voor jongere meisjes. De grootste ongelijkheid zouden we dan aanpakken en het is tevens de beste manier om de bevolkingsgroei af te remmen.'
Als je een modderkoek eet, kun je de honger een paar uur onderdrukken.
|
|
Uit: De Standaard, 27 februari 2008
Antidepressiva nauwelijks beter dan placeboBRUSSEL - Veelgebruikte antidepressiva werken alleen een klein beetje bij de zwaarste depressies, blijkt uit een analyse.
Veel voorgeschreven antidepressiva zoals het bekende Prozac,
werken niet of nauwelijks beter dan een placebo (neppil), schrijven Britse en
Amerikaanse wetenschappers in het medische vakblad PLoS Medicine. Dat
werd al vermoed, en het wordt nu bevestigd door een 'meta-analyse' van de
resultaten van eerder uitgevoerde studies bij patiënten, onder leiding van
Irving Kirsch van de universiteit van Hull.
Lees ook het oorspronkelijke artikel: Antidepressants are ineffective for most patients, study finds 26th
February 2008 Source: The University of Hull http://www.hull.ac.uk/news/feb08/antidepressants.html
|
|
Uit: Knack.be 17 juni 2008 Belgen slikken meer psychofarmaca dan ooit tevorenVijftig jaar geleden werd Haldol
uitgevonden, een medicijn waarmee Janssen Pharmaceutica voor een revolutie in
de psychiatrie zou zorgen en de wereld zou veroveren. Een halve eeuw later
worden er meer psychofarmaca geslikt dan ooit tevoren. België is koploper. Chris De Stoop
|
|
Uit: Bodytalk, 30 april 2008 Kinderen van de rekeningHoe
meer welvaart, hoe ongelukkiger de samenleving en hoe meer jongeren over kop
gaan. Everberg herbergt jongeren die delicten plegen waarvoor volwassenen
tenminste vijf jaar achter de tralies zouden vliegen. Plaatstekort in
Everberg in één jaar tijd verviervoudigd. Voorbij de gelukspiek De Amerikaanse politicoloog Robert Lane schrijft de teloorgang van het onbekommerde geluk toe aan de welvaart: hoe welvarender de economie, hoe ongelukkiger het volk, jongeren in de eerste plaats. Die stelling onderbouwt hij stevig in zijn boek The loss of happiness in Market Democracies , uitgegeven bij Yale University Press (september 2000). Een dikke turf waarin hij beschrijft dat welvaart ons niks oplevert en dat we verkeerd bezig zijn. De gelukspiek moet ergens in de jaren zestig gelegen hebben. Sindsdien gaat het stilletjes aan bergaf, zo leren enquêtes. Van zodra je voldoende geld hebt om je materiële basisbehoeften in te vullen, maakt méér geld niet gelukkiger. Een buitenverblijf, drie vakanties op een jaar en een dikke auto, doen het dus niet. Nederlandse onderzoekers stelden vast dat hoe meer een vader verdient, des te minder tijd heeft hij voor zijn kinderen. Geestelijke verwaarlozing in materiële overvloed creëert veeleisende en ongelukkige kinderen. Bond zonder Naam De
Nijmeegse sociaal-psychologe Roos Vonk vroeg aan 3.500 volwassenen wat hen
gelukkig maakt. Uit de antwoorden destilleerde ze volgende top vijf. Actief is best Als we aanvoelen dat nog meer geld niet gelukkiger maakt, waarom blijven we dan zo hard werken? Uit kortzichtigheid? Of uit een soort hebzucht? Helemaal niet, zeggen sociologen. Er bestaat een samenhang tussen geluk en actief zijn. Actieve mensen zijn gelukkiger dan luieriken. Als ze niet overdrijven, zijn de actieven meestal ook gezonder en leven ze zelfs langer. Dat actieve mensen meestal meer geld verdienen, is eigenlijk niet meer dan een nevenverschijnsel. Ze hebben vooral plezier in het actief bezig zijn. Probleem is dat hun energie meestal opgaat in carrière en hobby's. En vaak ten koste van het gezin. Kinderen hebben nog steeds behoefte aan een nest, aan zorg en aandacht. Computers geven geen knuffels. Marleen Finoulst
|
|
Uit: De Standaard, 23/04/08 Totale Biologie is gevaarlijke 'alternatieve geneeswijze'In Brussel en Wallonië heeft de “alternatieve geneeswijze” Totale Biologie het gemunt op doodzieke, kwetsbare mensen.
Aanhangers van de Totale Biologie geloven dat ziekte en lijden positieve zaken zijn en de mogelijkheid bieden om conflicten en stress te overwinnen. Borstkanker wordt bijvoorbeeld veroorzaakt door zogeheten 'nestconflicten' met partners, kinderen of zelfs voorouders. Eczeem wordt dan weer veroorzaakt door scheidingsconflicten.
Ann de Schutter uit Antwerpen werkt voor de Franse dokter Claude Sabbah, een van de stichters van de beweging. Ze organiseert cursussen in ons land. In Frankrijk en in Wallonië lokken die cursussen volle zalen. Toegangsprijs: 250 euro per dag. In België zouden al 1.200 mensen de cursussen gevolgd hebben. De Brusselse dokter Charles Berliner bracht de zaak aan het rollen. “Totale Biologie heeft minstens 20 doden in België veroorzaakt”, zegt hij. “Ik heb getuigenissen verzameld van patiënten die zich doodziek in mijn artsenpraktijk meldden. Ze waren overhaald om hun "klassieke" therapie stop te zetten.” Nog voor de zomer begint in Luik het proces tegen therapeut Louis V. Hij wordt ervan beschuldigd in 2004 de dood te hebben veroorzaakt van een dame met borstkanker. “Vijf maanden lang bleef ze thuis zonder de minste therapie, behalve die van Vincent V. Die beweerde dat haar gezwellen een teken waren van een naderende "bevalling" die haar zou verlossen van de kanker”, zegt haar dochter. In vijf maanden tijd was de kanker onomkeerbaar. Tot ze totaal uitgeput naar het ziekenhuis ging. Daar stierf ze een week later.
Volgens de vroegere senator en voorzitter van de Onderzoekscommissie Sekten, Luc Willems (Open VLD), vertoont Totale Biologie alle kenmerken van een sekte. “Typisch is dat ze mensen afsluiten van de buitenwereld. Alle referentiekaders worden via allerlei rituelen zorgvuldig binnen de sekte gehouden. De aanhangers zijn kwetsbare mensen die zich in een noodsituatie bevinden. Ze worden gemanipuleerd en uitgebuit. Want alles draait natuurlijk rond geld”, zegt Willems. “Ik wil het bewust manipuleren van mensen in plaats van hen te helpen, strafbaar maken.” (jlo)
|
|
Van de website DocCheck® Newsletter, 24 april 2008 Cheap is just not workingJust
the industry profits from expensive drugs? Nonsense! A study made by US
placebo researchers now shows that patients are judging the efficiency of
pills by its price as well. Unnoticed, unknowingly and whether they want it
or not... Stinginess is not hot at allThe test had the classical
design of placebo-studies: The participants were exposed to pain stimulation,
in this particular case to a minor electric shock applied at the wrist. They
quantified the intensity of pain by standard gamut. Afterwards they received
a placebo-pill and a brochure describing the alleged drug in greater detail.
A part of the test persons received a brochure praising the drug as a
brand-new, just registered medicament containing a modern ingredient and
costing two and a half Dollars per pill. The rest of the test persons
received a brochure explaining that the drug is older and just costs 10 Cents
per pill.
When it comes to drugs - never play it cheap!It
is obvious that such results are quite interesting for physicians as well as
for the pharmaceutical industry. In randomized-controlled studies the
placebo-effect is supposed to "bowdlerize itself" - in the ideal
case. But at least in the field of post-marketing, the felt efficiency could
be enhanced by adequate pricing and according marketing as a modern
innovative product.
|
|
Uit: Mo* nr. 46, september 2007
De infantiele consument29 augustus 2007 (MO) - ‘Als je wilt dat het consumentenkapitalisme zegeviert, moet je van kinderen consumenten maken of van consumenten kinderen.’ Benjamin Barber presenteert in zijn jongste boek De infantiele consument een verschroeiende kritiek op het hedendaagse kapitalisme en zijn maatschappelijke consequenties. Een voorpublicatie uit een boek dat een krachtige andersmondialistische visie koppelt aan een geloof in de oorspronkelijke waarden van het kapitalisme. Benjamin Barber is de auteur van o.a. Jihad versus McWorld, gepubliceerd begin jaren negentig, maar vooral na 11 september 2001 een wereldwijde bestseller. Hij publiceerde al bijna twintig boeken over het belang van democratie en over de diverse krachten die haar bedreigen, zoals apathie, economische globalisering, tribalisering, terrorisme en de War on Terror. In MO*16 (september 2004) verscheen een uitgebreid interview met hem. ‘Infantilisering’ is een krachtige metafoor. Ze verwijst naar het verkleuteren van producten en klanten in een postmoderne mondiale economie die meer lijkt te produceren dan wat mensen nodig hebben en tegelijk naar het feit dat op kinderen gemikt wordt als consumenten in een markt waar nooit genoeg klanten zijn. Het is een tendens die leidt tot een nieuwe hang bij consumenten naar leeftijd zonder waardigheid, kleding zonder vormelijkheid, seks zonder voortplanting, werk zonder discipline, spel zonder spontaniteit, aankopen zonder nut, zekerheid zonder twijfels, leven zonder verantwoordelijkheid, en narcisme tot op hoge leeftijd, tot de laatste snik, zonder een spoor van wijsheid of nederigheid. In het tijdperk waarin wij nu leven is beschaving niet een ideaal of een streven, het is een videogame. Wie niet wordt als kinderen...Infantilisering –niet een tweede kindertijd maar een blijvende kinderlijkheid– is veel meer dan alleen maar een metafoor. Er is een nieuw cultureel ethos in de maak, dat hecht verbonden is met een wereldwijd consumentisme. De mensen die verantwoordelijk zijn voor het fabriceren en op de markt brengen van goederen voor de mondiale markt, de mensen die zich vandaag de dag daadwerkelijk bezighouden met onderzoek en onderricht op het gebied van marketing en reclame, en de uitvoering ervan, mikken voor de verkoop van hun producten op een jongere bevolkingsgroep, en tegelijkertijd proberen ze ook oudere consumenten te doordrenken met de smaak van jongeren. Marketeers en merchandisers maken doelbewust jacht op een commerciële achterban met een portemonnee die dik genoeg is om een bijzonder aantrekkelijke markt te vormen, maar die tegelijkertijd qua smaak nog onvoldoende gevormd is zodat hij gevoelig blijft voor bewuste manipulaties van de kant van grote ondernemingen via reclame, marketing en branding. Tegelijkertijd proberen de reclamemakers bij volwassenen een vorm van regressie te stimuleren die bij hen de voorkeuren en gewoontes van kinderen moet doen herleven, zodat ze wereldwijd de betrekkelijk nutteloze overvloed aan games, gadgets en talloze andere consumptieartikelen aan hen kunnen slijten, waarvoor geen andere waarneembare ‘behoeftemarkt’ bestaat dan de markt die gecreëerd wordt door de onontkoombare verkoopdwang die eigen is aan het kapitalisme. De perverse logicaIn dit nieuwe tijdperk, waarin behoeftige mensen geen inkomsten hebben en welgestelden geen behoeften, wordt verregaande ongelijkheid gewoon als een vaststaand gegeven geaccepteerd. Die heersende ongelijkheid stelt het kapitalisme voor een dilemma: met zijn overproductie moet de kapitalistische markt wel groeien, want anders gaat ze te gronde. Als de armen niet rijk genoeg gemaakt kunnen worden om consument te worden, dan zullen de volwassenen in de eerste wereld, die op dit moment goed zijn voor zestig procent van de mondiale consumptie en die een enorm besteedbaar inkomen maar weinig behoeften hebben, verlokt moeten worden om te gaan shoppen. Als ze overhaald kunnen worden om kinderlijk te blijven en onbezonnen in hun voorkeuren, zal dat ertoe bijdragen dat ze kopers worden van de door de mondiale markt geleverde goederen, die bestemd zijn voor een lusteloze en welvarende jeugd. Omgezet in cijfers voor uitgaven aan reclame en ontwikkelingshulp, leveren deze barre ongelijkheden een opmerkelijk contrast op: terwijl de Verenigde Staten in 2003 circa 16 miljard dollar aan ontwikkelingshulp uitgaven, bedroegen de Amerikaanse uitgaven voor reclame in 2005 naar schatting 276 miljard dollar, ongeveer de helft van de geschatte wereldwijde reclame-uitgaven voor 2005. Maar als het fabriceren van behoeften in plaats van goederen de voornaamste taak van het consumentenkapitalisme is, dan zijn deze gigantische reclame- en marketingbudgetten natuurlijk volkomen begrijpelijk. Peter Pan op zijn kopDoor stil te staan in de tijd blijven ouder wordende volwassenen hun hele leven jeugdige consumenten, terwijl kinderen, van peuters tot en met jonge tieners, worden omgevormd tot “volwassen” consumenten, nu ze op steeds jeugdiger leeftijd “online gaan”. Zo weet het kapitalisme in zijn huidige consumptiegerichte fase de confrontatie met het noodlot uit te stellen en overleeft het minstens nog een generatie of twee. De financieel-economische bottomline blijft van kracht, zelfs als andere waarden die mensen koesteren daarmee terzijde worden geschoven. Wij zaaien als individu dingen die we als gemeenschap niet direct zouden willen oogsten. We zitten verstrikt in een individualistische consumentencultuur, waarin geen rekening wordt gehouden met de publieke goederen die ons als burger toebehoren. Het lot van het kapitalisme en het lot van burgers vallen niet langer samen. Het probleem waarmee de democratische samenleving wordt geconfronteerd is niet louter dat ze het moet stellen zonder de verantwoordelijke volwassen burgers die haar enige wettige beheerders zijn, maar dat de ethiek van infantilisering ook de jeugd bederft en ons ertoe aanzet kinderen instrumenteel te behandelen: niet als wezentjes die bediend horen te worden door het grootkapitaal, maar als wezentjes die zelf de kleine dienaren van het grootkapitaal zijn. J.M. Barries Peter Pan-fantasie wordt hier keurig omgedraaid. Het was Barries droom dat kinderen nooit groot hoefden te worden, zodat hun de last van volwassen verantwoordelijkheden kon worden bespaard: banen, gezinnen, hypotheken en politieke of morele verplichtingen. ‘Ik wil niet groot worden,’ riep Peter, en hij vluchtte naar Neverland. ‘Ik wil geen man zijn, ik wil altijd een kleine jongen blijven en plezier maken.’ Moderne merchandisers willen ook niet dat Peter groot wordt: niet om zijn onschuld te behoeden, niet om hem af te schermen voor een harde commerciële wereld, maar om hem tot hun loyale klant te maken, om zijn scheiding van moeder en gezin te benutten om hem tot hun eigendom te maken, hem te dwingen het plezier te kopen waar hij in zijn jeugd ooit gratis toegang toe had. Een eindeloze puberteitSteeds meer volwassenen zitten volgens de conservatieve criticus Joseph Epstein ‘koude cornflakes etend, enorm veel televisie kijkend en hopend seksueel te kunnen scoren, opgesloten in een mentale middelbare school’ en genieten doorgaans van een ‘eeuwige adolescentie, ongebonden, vrij van verantwoordelijkheden, zonder de feitelijke druk die het leven, dat rommelige zootje, altijd op je uitoefent’. Juliet Schor, een progressieve sociologe, bevestigt dat ‘we een natie zijn geworden die minder prioriteit geeft aan het aan kinderen bijbrengen hoe ze sociaal, intellectueel en zelfs spiritueel kunnen opbloeien, dan aan het trainen van kinderen in consumeren’. Communicatiedeskundige Norma Pecora stelt dat ‘de vorming van het kind tot consument tevens de ideologische vorming van de volwassene behelst. Dat wil niet zeggen dat we als volwassenen allemaal hevig zullen verlangen naar onze Lion King, ofschoon verscheidene recente reclamespots duidelijk zinspelen op het kind vanbinnen, maar wel zullen we daardoor verwachten dat het leven zich op een bepaalde manier voor ons ontvouwt.’ Het zijn onze verwachtingen over hoe het leven zich voor ons zal ontvouwen die geconditioneerd worden door een infantiel ethos. Het commercialiserende infantiele ethos is zowel bron van als stimulans voor een politieke ideologie van privatisering, die volwassen publieke goederen als kritisch denken en actief burgerschap hun legitimiteit ontneemt en inwisselt voor om het individu draaiende persoonlijke keuzes en narcistisch persoonlijk gewin. Het ethos werkt als katalysator voor een geheel nieuwe identiteitspolitiek, waarin wie wij zijn uiteindelijk niet wordt bepaald door ras, religie en andere vormen van toegeschreven identiteit, of door een vrijwillig aangenomen burgerlijke en politieke identiteit, maar door identificatie van de consument met een bepaald merk. Zorgvuldige afwegingen en het zoeken naar raakvlakken zijn grotendeels verdwenen uit het politieke debat; oppervlakkige praatprogramma’s op de radio moedigen bellers aan zich te gedragen als verwende kinderen; horrorprogramma’s op de kabeltelevisie pretenderen nieuws te brengen, maar zijn strikt als entertainment bedoeld. Steeds meer mensen omhelzen simplistische religieuze ideologieën, geworteld in dogmatiek en absolutisme, en niet in een ruimhartig geloof en een universele moraal. Jong geleerd, is oud gedaanTen overstaan van de tirannieke heersers van het oude Athene zei de filosoof Socrates ooit dat je koningen filosoof moest maken of filosofen koning, als je wilt dat het recht zegeviert. Hedendaagse marketingsofisten presenteren een analoge, maar minder nobele formule: als je wilt dat het consumentenkapitalisme zegeviert, moet je van kinderen consumenten maken of van consumenten kinderen. Dat wil zeggen, maak de kids bijdehanter, maak ze “mondig” als verbruiker, en verkleuter de volwassenen, maak ze onmondig in hun rol van burger. Businessgoeroe James McNeal, de schrijver van de “bijbel voor alle bewerkers van de markt voor kinderen”, zoals zijn bewonderaars hem noemen, zegt dat we daarvoor eerst moeten begrijpen dat ‘kinderen een toekomstige markt vormen, die nu al kan worden gecultiveerd, zodat je er bij het bereiken van de marktleeftijd makkelijker klanten van kunt maken’. In de mode-industrie, bijvoorbeeld, mikken verkopers op ‘de moeder die eruit probeert te zien als vijftien’, terwijl tegelijkertijd de kleuter ‘zo wordt opgetut dat deze eruitziet als veertig’. In de woorden van Valerie Steele, directeur van het Fashion Institute of Technology Museum: ‘Aan de ene kant zie je volwassenen in een overall lopen, terwijl je aan de andere kant meisjes van acht jaar een push-upbeha ziet dragen.’ Zo zijn marketingmanagers, als ze niet expliciet volwassenen infantiliseren, overal ter wereld bezig met de delicate missie om kinderen in staat te stellen zich als volwassen consumenten te gedragen, zonder hun echter de gelegenheid te geven hun kinderlijke voorkeuren te laten varen. Hiertoe moeten er niet uitsluitend kersverse reclame- en merchandisingstrategieën worden geschapen, maar moeten ook complete culturele, educatieve en bestuurlijke instellingen worden herschapen, zodat ze een ethos helpen ondersteunen dat gunstig is voor infantilisering –de voorwaarde voor de verkoop van uniforme artikelen overal ter wereld. Fulltime consument versus burgerDe verborgen maatschappelijke kosten van consumentenvoorkeuren worden nergens geregistreerd, noch in het bewustzijn van consumenten, noch in de statistische gegevens van het Amerikaanse ministerie van Financiën of in de gegevensbestanden van de Wereldhandelsorganisatie of het Internationaal Monetair Fonds. De consument is in dit opzicht radicaal geïndividualiseerd, in plaats van maatschappelijk ingebed, en heeft als gevolg daarvan minder, in plaats van meer vrijheid. Hij mag kiezen uit een door de wereld aangeboden keuzemenu, maar hij mag het menu, of de wereld, niet wijzigen of verbeteren. Hiermee maken de mechanismen van de consumptie het individu in feite méér en niet minder vatbaar voor overheersing, precies zoals de zuigeling, in weerwil van zijn machtsgevoel, in werkelijkheid machteloos is in een wereld waarvan hij zichzelf niet los kan zien. Kortom, in nagenoeg alle opzichten gedraagt de fulltime consument, zoals de militante marketingmanager zich die voorstelt, zich idealiter meer als een impulsief kind dan als een volwassene. De burger daarentegen is een volwassene, een publieke kiezer die door zijn maatschappelijke vrijheid in staat wordt gesteld om de keuzes die zich aandienen te verwezenlijken, en ook de agenda’s waardoor die keuzes worden bepaald en gestalte krijgen. De geïnfantiliseerde consument is de private kiezer, wiens vermogen om te participeren in gemeenschappen of om veranderingen te realiseren, is afgenomen en wiens publieke oordeelskracht is verzwakt. Een infantiel ethos verzet daarom het voor het consumptiegerichte kapitalisme noodzakelijke werk, maar ten koste van de beschaving die mede door het productiegerichte kapitalisme tot stand is gebracht. Vrijheid in de winkelrekken?Het kapitalisme is weer helemaal terug bij af. Ontsproten aan een uitzonderlijke synergie tussen egoïsme en altruïsme, tussen winstbejag en productiviteit, gaf het kapitalisme energieke en ondernemende durfkapitalisten ooit de kans succes te hebben door het dienen van de groei en bloei van welvarende naties. Dit gebeurde met de steun van een protestants ethos dat moreel gewicht gaf aan hard werken, vooruitziend investeren en ascetische zelfopoffering, precies de kwaliteiten die een productiegericht kapitalisme nodig had om goed te kunnen gedijen. Tegenwoordig gaat het productievermogen van het kapitalisme de behoeften die het ooit diende ver te boven, ook al wordt tegelijkertijd het distributievermogen ervan gedwarsboomd door de groeiende wereldwijde ongelijkheid, waarop het een katalyserend effect heeft. Omdat dit kapitalisme voor zijn welslagen veeleer afhankelijk is van consumentisme, en niet van productiviteit, heeft het een ethos van infantilisering voortgebracht, dat precies de eigenschappen koestert die het protestantse ethos veroordeelde. Het lijkt zichzelf letterlijk te consumeren, óp te gebruiken, met achterlating van een bedreigde democratie en een onzeker lot voor burgers. Hoewel dit kapitalisme zogenaamd de vrijheid koestert en stimuleert, geeft het aan ‘vrijheid’ een dubbelzinnige betekenis, in een tijdperk waarin winkelen een overtuigender bewijs van vrijheid lijkt te zijn geworden dan je stem uitbrengen, en waarin de dingen die wij in ons eentje in het winkelcentrum doen belangrijker worden gevonden voor de bepaling van ons levenslot dan wat we met z’n allen doen in de publieke ruimte. Benjamin Barber. Dit essay is een sterk ingekorte en bewerkte versie van het
hoofdstuk Een zegevierend
kapitalisme en een infantiliserend ethos uit De infantiele consument
van Benjaming Barber. 490 blzn. Uitgegeven door Ambo / Manteau. ISBN 978 90
223 2210 9. |
|
Uit: Knack nr. 41, 11 oktober 2006
Rappers en rare vogelsJe bent jong en je wilt wat. Maar wat? Voor je het beseft, heeft een ander het voor jou geregeld. Een schetterende, springerige, hersenloze entertainmentindustrie stormt op je af en laat weinig kansen op ontsnapping. TMF, MTV, JimTV, superclips, fuiven, pop, rap, rock. Mega fun! All 4U! Het succes is totaal. Dat kan niet anders voor kids geboren onder de tirannie van een tijd die dicteert 'wees jezelf' en dan iedereen in de pas laat lopen. Minder jongeren ontsnappen uit de jongerencultuur dan gangsters uit Belgische gevangenissen. Maar een mens heeft recht op vrijheid en op zelfstandig gebruik van zijn geestelijke vermogens. Ook een jongere. Het wereldje waarin de meeste jonge mensen opgesloten zitten is leeg en schreeuwerig, op zichzelf gefocust en afgesneden van alle grote tradities en inspiraties van de geschiedenis. Zijn er dan geen ontsnappingswegen uit dit enge sfeertje? Ze bestaan en ze zijn zelfs talrijk. Maar geen enkele is cool, geen enkele mega bangelijk, integendeel, ze zijn braaf, niet eigentijds, elitair. Dus revolutionair. De vrijgevochtenen die deze wegen bewandelen zijn zonderlingen, totaal onbereikbaar voor rappende leeftijdgenoten. Zelf missen ze niets, ze kennen geen verveling, ze zoeken geen kicks, geen drugs, geen geweld. Het zijn geen nerds, geen whizzkids. Veel erger. Ze zijn vervuld. Sterker nog, ze zijn - het woord is haast vergeten maar komt nu weer van pas - gelukkig. Wie zijn die rare vogels? Ziehier hoe je er een wordt. Kies een onderwerp dat interessant is maar waarmee niemand zich lijkt bezig te houden. Iets exotisch. Iets moeilijks. Sanskriet bijvoorbeeld. Hoeveel jongeren in Vlaanderen studeren Sanskriet? Vermoedelijk niet één. Welnu, studeer deze Oudindische taal. Je leven expandeert als het heelal! Het hoeft geen Sanskriet te zijn, trilobieten zijn ook interessant; je vindt deze fossielen zelfs in België. Of priemgetallen. Of fotografeer parende libellen. Buitengewoon moeilijk. Of tel 's nachts meteoren. Koop een kleine telescoop (de prijs van een iPod) en speur de hemel af naar extragalactische supernovae. Repareer oude slingerklokken. Verdiep je in de literatuur van Letland. Of in de geschiedenis van Mongolië. Kies, maar kies iets met inhoud en betekenis. Dus niet Madonna of Racing Genk, maar misschien wel Hildegard von Bingen of Griekse amfitheaters. Besteed vervolgens al je vrije tijd aan het onderwerp van je keuze. Wat is het gevolg? Een onvermoed, eindeloos genot valt je ten deel. Je voornaamste probleem is voortaan een gebrek aan tijd. Verder stel je vast dat vrienden en huisgenoten je ongerust aanstaren. Wat is er gebeurd, vragen ze zich af. Verduidelijk niets, ze begrijpen het toch niet. Het went wel. Eindelijk ben je een zelfstandige persoon geworden. Je volgt niemand, en niemand durft jou te volgen. Is de prijs voor die zelfstandigheid niet eenzaamheid en trieste afzondering? Het tegendeel is waar. De wereld telt meer zonderlingen dan jij alleen. Stel dat het onderwerp van je keuze hooguit één op een miljoen mensen bezighoudt. Reken er dan niet op in je eigen straat een begrijpende ziel te ontmoeten. Maar met de computer online bereik je de hele wereld. Eén op een miljoen mensen zijn wereldwijd duizenden mensen. Duizenden geestverwanten. Ze zoeken elkaar op, deze reizigers langs afgelegen wegen, en begrijpen elkaar. Je hoort erbij. De wereld is te klein voor het geluk dat ze kennen maar dat ze aan geen rappers kunnen uitleggen. Gerard Bodifée |
|
Uit: De Standaard, zaterdag 07 oktober 2006
Misschien heb ik toch verkeerd gegokt
Het gevaar van de laatste strohalm
Vijf jaar geleden stierf de Nederlandse actrice Sylvia Millecam aan een onbehandelde borstkanker. Ze had voor alternatieve geneeswijzen gekozen. Ook in België missen dagelijks mensen kansen op genezing. De Brusselse huisarts Charles Berliner luistert al 14 jaar naar getuigenissen. Vooral van nabestaanden.
BIJ ons werd Millecam bekend als Urbanus' mooie tante Ella in
de film Hector . In eigen land was ze de televisiester van Ook dat
nog! , Knoop in je zakdoek , De Sylvia Millecamshow en Miss
Millecam . Ze stierf in de nacht van 20 augustus 2001. Het knobbeltje dat
twee jaar eerder was vastgesteld, was uitgegroeid tot een gezwel dat inwendig
haar hele rechterborstholte vulde en uitwendig doorliep tot de schouder. Toch
had ze voor haar dood minstens 28 behandelaars bezocht.
Door Bert Voet
|
|
Uit: De Standaard, woensdag 13 september 2006
Natascha Kampusch opnieuw gekidnapt
© KRONEN ZEITUNG
HET tv-interview van de ORF met Natascha Kampusch werd aan 120 landen verkocht. In Oostenrijk trok de uitzending 2,7 miljoen kijkers, meer dan enig tv-programma ooit. Zoveel aandacht was er bij lange na niet geweest als ze alleen maar slachtoffer was geweest, alleen maar een meisje dat van haar tiende tot haar achttiende in een kelder werd vastgehouden en wist te ontsnappen.
De welbespraaktheid, het ontwikkelingsniveau en het altruïsme
van Kampusch vormen een opvoedkundig anathema waar de westerse samenleving
niet van terug heeft. Acht jaar zonder ouders, opvoeders en onderwijzers
hadden haar, volgens de vigerende vooronderstellingen over opgroeien en
volwassen worden, moeten reduceren tot een zielige puinhoop. Door ontwikkeld
en eloquent te zijn zonder scholing, evenwichtig en onderscheidend zonder
opvoeders, door zich liefdevol uit te drukken na acht jaar zonder
ouderliefde, plaatst ze een groot vraagteken bij de kernideeën over
opgroeien. Hier klopt iets niet. (De auteur is freelance journalist.)
|